من یه کلاس ورزشی دارم که بچه ها رو تمرین میدم، معمولا سعی میکنم همه بچه ها رو تحویل خانواده شون بدم و بعد خودم برم، اون روز به پسره که یه نوجوان ۱۴ - ۱۵ ساله است میگم چرا پیاده نمیری خونه تون که نزدیکه
در جواب بهم گفت، آیفونم ممکنه بزنن!
گفت آیفون من ۲۰۰ میلیونه، بدون اینکه چیزی بگم گفت تازه مال من ارزونه، گفت واسه دوستش که از قضا اون روز نیومده بود گفت آیفون ۱۷ پومکسه بالای ۴۰۰ میلیونه!
اونجا هیچی بهش نگفتم، هر چند بعدا باید روشون کار کنم ولی واقعا برام سوال شد چرا باید یه نفری آرزو و علاقه داشتن که آیفون داشته باشه!؟؟؟
مگه از گوشی های دیگه چیکار نمیتونیم بکشیم که آیفون میتونه !!!
شاید بگید بین ۲۰۶ و لندکروز فرقی نیست ولی حداقل برای منی که جفتشم یا داشتم یا میتونستم داشته باشم درسته کیفیت شون قابل مقایسه نیست ولی کیفیتشون تناسبی با اختلاف قیمتشون نداره!
ولی من حرفم کیفیت نیست، حسرت و آرزوی داشتن همچون چیزی چرا باید تو دل خیلی ها باشه ، بزرگ و کوجیکم نداره؟؟
چرا بعضیا برای خودشون کلاس میدونن ایفون داشته باشن؟؟؟
