یکی از آشناها دست ش تنگه، زن و بچه ش هم مریضن، با خاطر همین بهش هر چند وقت یک بار کمک میکنیم؛ اون روز شنیدم هزینه آزمایشش شده 800 هزار تومن، خب گفتم بنده خدا از کجا بیاره همشیره سه میلیون ریختن به حسابش ...

یکی دو روز بعد از اقوام که تو بیمارستان خصوصی کار میکنن خبر دادن که همین فلانی اومده اونجا آزمایش بده، من به حاج خانم یه نگاهی کردم گفتم مگه بیمه نیستن؟ گفتن چرا بیمه ن ولی خانم ش میگه دکترای بیمه خوب نیستن، میره خصوصی؛

 پرسیدم آزمایشگاه چرا میره خصوصی؟؟ اون که فرقی نداره که (هرچند دکتراشم فرق ندارن) که حاج خانم جوابی ندادن و فقط سر تکون دادن!

 

خیلی عصبانی و ناراحت شدم، با خودم گفتم من که شکر خدا به فضل حضرت حق هم وضعیت مالیم خوبه، هم بیمه تکمیلی خوبی دارم و تقریبا پولی نباید بدم، میرم بیمارستان و درمانگاهی که بیمه است، حتی برای تست کرونا با اینکه بیمارستان خصوصی قرارداد داشتیم میرفتم این مراکز بهداشت و طرح شهید سلیمانی یه صف مختصری وایمیسادم و کارمو رو انجام میدادم و کلی مورد مشابه این، بعد این خانم که مستاجره، مریض هم هست، درآمد کارگری ساده ای هم داره پا میشه میره بیمارستان خصوصی آزمایش بده!!!

 

واقعا ناراحت کننده است، یه وقتایی فکر میکنم کمک بیش از حد ما ممکنه ایجاد توقع و عادت کنه، و عادت اونم به کمک گرفتن و بی حساب خرج کردن انگیزه کمک کننده رو خیلی کم میکنه.

 

با اینکه با خودم همیشه این سوال بوده که خیلی ها واقعا شایستگی کمک گرفتن ندارن و خودشون باعث بدبختی و مشکلاتشون هستن، ولی باز دلم نمیاد و باز سر بزنگاه کمکشون میکنیم، درسته وظیفه خودمون میدونیم کمک کنیم ولی واقعا همون قدر که ما وظیفه میدونیم اونها هم باید وظیفه شون بدونن که درست خرج کنن!