وقتی بچه بودیم بابت کارهای خوبمون همیشه تشویق میشدیم و بابت کارهای بد تنبیه؛ یکی از بدیهی ترین روش های تربیتی روش تشویق و تنبیهه؛ حتی وقتی وارد جامعه شدیم تا همین الانش وقتی کار بدی میکنیم جامعه و اطرافیان به نحوی ما رو تنبیه میکنن و این تنبیه برای ما آموزنده و بازدارنده است.
تشویق کارهای خوب و تنبیه کارهای بد!
حالا تصور کنین اگر موقع انجام کارهای خوب تشویق نشیم و موقع انجام دادن کارهای بد تنبیه نشیم, این بچه یا حتی بزرگ چطور قراره تربیت بشن؟
مثلا بچه شما میره مدرسه, چند وقتیه یه دوستی پیدا کرده که به بچه تون فحش های زشتی یاد میده, اولین کاری که یه پدر مادر با شعور انجام میدن که جنبه آموزشی و البته تنبیهی در ادامه داره اینه که به بچه تون میگین اون حرف زشت رو نزنه و دیگه با اون دوستش رابطه نداشته باشه چون اون بچه بی ادب و بی تربیته ... حتی میرن با پدر مادرش صحبت میکنه که بیشتر روی تربیت اون بچه کار کنن.
بدیهیه علاوه بر پدر مادر مدرسه و دانشگاه و صدا و سیما و رسانه ها و فیلم ها و داستان ها و ...هم باید تو تربیت بچه هامون مشارکت داشته باشن. (که متاسفانه انگار بعضیا ول کردن و کاری با تربیت ندارن و فقط میخوان بچه هایی رو درست کنن که بتونن خوب تست بزنن تا دانشگاه مطرح قبول شن و یا فقط پول در بیارن ...)
گاهی اوقات برای تنبیه یه بچه باید سکوت کرد