سلام
وقتی در آستانه چهل سالگی باشی، حس کنی چیزی تو چنته نداری، احساس کنی افتادی تو سرازیری زندگی، دستات خالیه، برای رفتن آماده نیستی، ناخودآگاه میری تو خودت؛ این تو خود رفتن امیدوارم زمینه ای برای رشد و تعالی باشه.
تو این 17سال وبلاگ نویسی به این نتیجه رسیدم که نوشتن مسکن موقتیه خوبیه پس این وبلاگ عین خودم موقتیه.
