من بارها شده به معتادهای سرخیابون کمک کردم، چون میدونستم الان نیاز فوریش پوله که بره مواد بخره بکشه، ولی هیچ وقت برای جهیزیه کمک نکردم، چون به نظرم هیچ ضرورتی نداره؛ در ادامه علاقه دارم راجع بهش حرف بزنم:

 

ازدواج در کشور ما رسوم غلط زیادی داره، مثل مهریه، مراسمات مختلف و از جمله جهیزیه؛

دادن یه سری وسیله های غیر ضروری برای شروع زندگی، مخصوصا واسه افرادی که مشکل تهیه جهیزیه دارن، خب نخر مادرمن! نخر دختر من! نخر پدر من! 

 

مثلا اگه تیر تخته سرویس خواب و مبل نخری چیزی میشه؟

تلویزیون 60 اینچ نخری زندگیت داغون میشه؟

 اگه فر و ظرفشویی نخری اتفاقی میافته؟؟

اگه ساندویچ میکر و قهوه ساز و کلی برقی آشپزخونه بی مصرف نخری اتفاقی میافته؟

من حتی قائلم به اینکه اگه نداری ماشین لباس شویی نخری هم اتفاقی نمیافته به خدا

 

انقدر وسیله غیر ضرور برای بچه هاتون نخرید، انقدر وسیله غیر ضرور به خاطر چشم و هم چشمی و حرف دیگران تو خونه هاتون پر نکنین، یخچالتون ساید نباشه، تک در 12 فوت باشه اتفاقی تو عالم نمیافته ها، مگه بیشتر از 12 فوت قراره چیز تو یخچال بذارید!؟

 

به نظرم اگر دو تا جوون بخوان از صفر و بدون هیچ کمکی زندگیشون رو شروع کنن، با همین وام ازدواج میتونن تماااام نیازهای اولیه شون رو رفع کنن تازه یه پس اندازی هم بکنن، البته اگه بخوان فقط برای خودشون و دلشون زندگی کنن نه برای حرف مردم و رسومات احمقانه ای که باب شده، این دوران کرونا هم بهترین فرصت بود برای اینکه رسم جشن گرفتن و هزینه های چند ده میلیونی رو پس انداز کنین.

 

+ من خودم تو ازدواج خودم تا جایی که تونستم با وجود امکان مالی سعی کردم رفتار احمقانه ای نکنم، کلی هم به عیال و خانواده ش اصرار کردم که فلان چیز نیاز نیست، بهمان چیز بیخوده، ولی خب من فقط تونستم قسمتی از سهم خودم رو ادا کنم...

 

++ اوایل نامزدی وقتی با عیال تو خیابون قدم میزدیم خیلی بهشون اصرار میکردم که دست من و انقدر در انظار نگیره، زشته، ممکنه دختر پسر مجردی باشن و دلشون بخواد و حسرت بکشن و من خیلی از این حسرت کشیدن ها میترسم، واسه همین تا جایی که میشه سعی کنیم برای دیده شدن کاری نکنیم، تا نیاز ضروری وجود نداشته باشه چیزی رو نشون ندیم!