شبکه مستند یه برنامه داره 100 روز تنها قطب شمال ...
چند نفر تو یه مسابقه باید تنها 100 روز تو قطب شمال با یه سری امکانات اولیه به نسبت مناسب دوام بیارن؛
جالب اینجاست که مهمترین چیزی که نگرانشن تامین غذا و مسکن شونه، ولی وقتی تامین میشه، تازه تو وسطای کار دلتنگی و تنهایی شون بهشون چنان فشاری میاره که نمیتونن دوام بیارن و سریع اعلام انصراف میکنن و بر میگردن. انگار سلامت جسم و روان در کنار دیگران بودنه که تأمین میشه...
بودن کنار آدمها خیلی مهمه، بودن کنار خانواده، کنار پدر مادر، کنار خواهر و برادر، کنار همسر و اولاد، کنار قوم و خویش و در و همسایه و حتی بودن کنار آدم هایی که در حد یه نطر باهاتن یا حتی کمتر در حد اینکه میدونی میخونن!
من فکر میکنم، ما آدمها خیلی ضعیفیم و خیلی به هم محتاجیم و خیلی همدیگه رو دوست داریم.
+بعدا نوشت خواهد داشت!
هوم ... گاهی به هم خیلی احتیاج داریم و این ضعف سنگینمون رو نشون میده!
ضعفی که باید بهش پی ببریم و به بقیه دل بدیم و محبت کنیم و محبت ببینیم ...
ضعفی که باید دوستش داشته باشیم و باهاش پیشرفت کنیم