به تجربه برام ثابت شده؛ تصور کنین در رابطه با موضوعی:
حالا تصور کنین اون مطلب یا موضوع رو پیش گروه یا شخصی بازگو کردید و ابراز عقیده کردین و اگر اون گروه یا شخص:
حتی اگه جوابی هم تو آستین نداشته باشین تو اون مقطع بهش(ون) بدین بیشتر به این ایمان بیارید که حرف و اعتقاد شما به حقیقت میتونه خیلی نزدیک تر باشه.
از معدود سریالهاییه که فوق العاده از دیدنش لذت میبرم، مفاهیم فوق العاده اخلاقی و خانوادگی رو نشون میده...
چقدر حرمت ها خوب رعایت میشه
چقدر روابط خوب نشون داده میشه
+ شبکه دو همین ساعتها
این روزها همه ماسک میزنیم و میدونیم چرا؛
دیروز که داشتم باغچه حیاط خونه رو حرس میکردم و به کارگری که اومده بود فقط بیل بزنه کمک کنم، دیدم یکی پشت در تو کوچه داره هر چی فحش بلده نثار کسی میکنه:
بی پدر و مادر
کثافت بی همه چیز
خاک تو سرت کنن الاغ
کی میخوای آدم بشی باز که ریختی
پاشو جمع کن لشتو ...
با صدای خیلی بلندی داد میزد ولی خب جوابی نمیشنیدم، گفتم لابد با خودشه یا شوهرش از ترس آبروشه...
از توری درب پارکینگ دیدم خانمه با یه بچه حدودا دو یا سه ساله است ...
خیلی خیلی ناراحت شدم، یهو یاد بیمارستان، وقتی کوچولومون چند روزی به خاطر زردی بستری بودن، افتادم. من تمام سه شبانه روز رو کامل دلم نیومد از بیمارستان برم بیرون، و همون جلوی در ان آی سی یو رو صندلی های فلزیش میخوابیدم، پدرا که ساعت ملاقات میومدن برای دیدن نوزاد تازه متولدشده بیمارشون، مادرهایی رو میدیدم که میومدن میگفتن شیرمون رو بدوشین یا شیر خشک بدین ما نمیتونیم بیمارستان بمونیم و از اون شاهکارتر زنی که عیال میگن موقع شیر دادن به بچه ش با عصبانیت میگفته میمون زشت سینه رو بگیر کوفت کن دیگه !!!
وقتی اصالت و توجه بیش از حد و قواره به چیزی بدیم
وقتی هر کسی که بخواد توجهی جلب کنه، پا میذاره رو اصول و عقاید یک ملت، یا بیشتر ارزش ها و محترمین مردم رو به سخره میگیره
و وقتی همین ملت به کسی که هنجارهاشو بیشتر میشکنه و بی احترامی بیشتر میکنه، به کسی که بزرگان و محترمین و هنجارهاشو به سخره و توهین میکشن، توجه بیشتر میکنن
دیگه فرقی بین شجریان با ساسان حیدری نیست
فرقی بین علی کریمی و مصی علی نژاد نیست
پس به جای اعتراض بهتره رو نوع توجه خودمون و اینکه اصالت به مطربی و مسخرگی میدیم دقت کنیم، به میزان احترام و توجهی که به مسخره کنندگان و تحقیر کننده هامون میدیم فکر کنیم نه جای دیگه!
زمان مجردی همشیره یکی از دانشجوهاشون رو به من معرفی کردن، باهم رفتیم صحبت کردیم؛ وسط صحبتاشون دختر خانم گفتن دنبال اَپلای نیستین؟ منم خودمو زدم به اون راه گفتن اپلای یعنی چی!؟ گفت یعنی ادامه تحصیل خارج از کشور؛ برگشتم بهشون گفتم من حاضر نیستم محله مون رو عوض کنم، چه برسه برم یه کشور غریب اون سر دنیا که چی بشه یه مدرک دانشگاهی بگیرم، چی بشه؟؟!! جواب این همه سال دوری از خانواده م رو چطوری میخوام بدم!؟
میگن بچه باید از یه ماهی به بعد یادبگیره جدا بخوابه؛ مثلا از چند ماهگی به بعد...
لذت بغل خوابیدن و آرامش اون رو از بچه میگیرن که بهش استقلال بدن!
میگن زن ها باید از شوهراشون از خیلی جهات مستقل باشن، اینجوری لذت تکیه کردن و وابستگی رو از زن میگیرن و این وابستگی رو نوعی تحقیر براش جلوه میدن. غافل از اینکه یکی از مهمترین ارکان استحکام بخش زندگی مشترک وجود وابستگی بین زن و شوهره، به نحوی که هر نوع استقلالی این استحکام رو کم میکنه و برای رابطه زناشویی مضره.
میگن بچه وقتی بزرگ شد باید راه خودش رو پیش ببره، و برای آموزش یا کارش لذت و نعمت در کنار خانواده بودن رو به مثلا فلان مدرک تحصیلی، یا درآمد از دست بده ...
میگن گوشی یه چیز شخصیه، زن و شوهر باید به حریم شخصی هم احترام بذارن، در حالی که هیچ چیز شخصی ای بین زن و شوهر نیست، گوشی با توجه به حساسیت هاش که جای خود داره اصلا شخصی نباید باشه!
فرض کنیم تو جامعه ای، 200 نفر زندگی میکنن، 100 نفر آقا و 100 نفر خانم؛ تو همین جامعه هم 100 فرصت شغلی وجود داره، سه تا حالت میتونیم برای تقسیم فرصت های شغلی تو جامعه متصور باشیم:
تو حالت اول جامعه ای دارم که 100 مردش کار دارن و یکی از اساسی ترین شرایط رو برای ازدواج یعنی داشتن شغل و درآمد رو دارن و میتونن ازدواج کنن، یعنی ما جامعه ای رو خواهیم داشت که 100 خانواده خواهد داشت.
تو حالت دوم، جامعه ای داریم که 100 مرد بیکار داره، و قاعدتا امکان ازدواج نخواهند داشت و 200 فرد مجرد خواهیم داشت.
و تو حالت سوم جامعه ای داریم که 50 آقای بیکار داریم و 50 خانم که کار دارند، یعنی 50 آقا طبعا نمیتونن تشکیل خانواده بدن، و 50 خانم داریم که توقعاتشون با توجه به استقلال مالی ای که پیدا کردن بالا رفته و از 50 گزینه شاغل که امکان ازدواج دارن خب دیگه به راحتی تن به ازدواج بهشون نمیدن و در بهترین حالت 50 خانواده داریم و 100 مجرد!
همین!
